A while ago, I was staring at an empty ocean somewhere in the southwestern Atlantic coast of Europe. Nothing but waves and endless water. Then, all of a sudden this popped up from the waves. And then it disappeared again…

On an another night so blue we have to stare at the pale moon to have at least the sense of some companion, I came to dream back about these whisky nights, strong whisky, good whisky, weak women, old whisky, mackerel whisky and I remind the Bob Dylan radio hours about this special drink, with our always better without water. So first listen to Laura Cantrell’s song The Whisky Makes You Sweeter, and then remind that a nice stiff drink is the perfect companion for a solitary evening of melancholy reminiscing about all the love there already was in your…

Hoe noem je iemand of een organisatie, die zonder pardon of overleg lang overwogen en waardevolle culturele projecten stop zet, iemand die rancuneus is tegen vrijwel iedereen die kritiek op hem/haar uit, iemand die tegenstanders omzichtig monddood maakt, iemand die dreigt met strafmaatregelen, iemand die zich ondanks de grondwet inhoudelijk bemoeit met nagenoeg alles, iemand die mensen onder vage voorwendselen ontslaat of van een job of project afhaalt, iemand die publieke gelden naar eigen goeddunken vernietigt en op onnavolgbare manier herverdeelt, hoe noem je de bewindslieden die projecten zonder verdere uitleg afbreken of afwijzen, die zichzelf uitroepen als de organisatie…

Groene biomassa volksverlakkerij Dit artikel werd een tijdje geleden door Eddy Terstall op FB geplaatst. Ik kom er graag op terug omdat het essentieel is in deze tijd en een voorbeeld van vde slappe milieupolitiek door dit kabinet. Nuon, nu Vattenfall, heeft jaren geleden de centrale in Diemen, die toch pal naast woonwijk IJburg ligt, nog eens met twee extra centrales uitgebreid. Hoe ze dit zonder slag of stoot konden doen is mij een raadsel. De Nuon sloot ook de weg van Ijburg richting Muiden af, procedeerden tegen de gemeente en gooiden betonblokken ter afsluiting, waardoor de gemeente nu een…

Onlangs met stijgend enthousiasme en ontroering bekeken: De documentaire reis van Agnes Varda en Jr, kriskras door Frankrijk, waarbij ze op diverse plaatsen grote zwart wit foto’s van werkende mensen maken, die ze vervolgens op gebouwen, ruines, caissons, containers en zelfs treinwagons plakken. Hoe fijn is het als een film niet een vast narratief pad volgt of zich niet laat aanlijnen door strikte van te voren vastgelegde vormprincipes. Agnes en de veel jongere JR, een graffiti artist, worden ook personages in hun eigen film, zonder dat dit lijkt voor te komen uit een vooropgezet duidelijk plan. Ze rijden van midden…