Pablo van de Poel met zijn broer Luka van de Poel en Robin Piso op het scheurende Hammond orgel worden basically steeds beter en subtieler. Wat Pablo uit zijn gitaren tovert doet inmiddels veel van zijn voorbeelden verbleken: Hij haalt geweldige sounds uit bijzondere effectpedalen en speelt niet alleen erg melodisch en verhalend gitaar, maar soms ook heel teder, smekend, jankend en dan tegelijk heel ritmisch. Ook Robin en Luka zijn fenomenaal in hun muzikale kunnen, de Hammond solo’s van Robin doen John Lord op zijn graf swingen en de drumsolo die Luka uit zijn kleine drumkit met slechts 1 tom tovert, doet zijn bijnaam the Golden God rechtvaardigen. Ook de songs van DeWolff worden steeds volwassener en subtieler, melodischer. Tegenwoordig mogen we eerder met liefde terugdromen naar Steely Dan, Little Feat & Lowell George, the Band ( als de drummer zingt), dan aan eerder vaak genoemde Deep Purple, Steppenwolf, Led Zeppelin en Uriah Heep. Inmiddels lijken ook the Allman Brothers Band en the Marshall Tucker Band misschien wel inspiratiebronnen geweest voor Pablo en zijn posse. Vooral de dubbelsolo’s met hun mystery guest op gitaar doen denken aan de eerste platen van the Allman Brothers. En dat is alleen maar een compliment. Het concert in Covid tijd was fenomenaal & all together, maar toch is er iets dat me opviel: Dat waren de arrangementen van het Metropole orkest, die in vol ornaat, met percussie, vibrafoon en harp, waren ingezet. Met name in de eerste nummers leek het wel of het orkest alleen maar aanvulde, anders gezegd, partijen aanzette en meespeelde. En dat terwijl er juist in die rustiger nummers nog zoveel ruimte zat. Ruimte voor extra melodieën, extra arrangementen, die van deze songs nog veel meer een meeslepend verhaal zouden kunnen maken. Dat gebeurde helaas niet. De strijkers leken mee te strijken met de toetsen en/of gitaarpartijen. Wat later in de show werd het iets anders: Dan kreeg het orkest soms wat meer ruimte voor een symphonisch intermezzo. Maar wat nu juist zo bijzonder had kunnen zijn was als het orkest – en waarom ook niet in witte Nudie Suits en uitgelicht – hun eigen ding konden doen, meer geintegreerd met de band. Lag dit aan de arrangeur, aan DeWolff of hun management? Hoe dan ook: Hoe meer DeWolff kan laten zien dat ze in staat zijn hun nummers een Echt Andere draai te geven met een volstrekt ander arrangement door een orkest, hoe meer hun grootsheid als band nog naar voren zal komen. Dus laat die violen ook gaan, laat de trombonist schitteren, laat de vibrafoon in harmonieus duel gaan met de Hammond! We zien er naar uit!