First column in series THE OTHER VIEW, pieces about songs, compositions and filmstories. About what is not said before or forgotten, slash not seen or heared.. The Lee Shore, CSNY Dit is het eerste stukje als onderdeel van REISSUED SONGS, liedjes die door de critipi, die soms wel nergens verstand lijken te hebben, maar vooral die met dikke, modderige koeienlaarzen lompig over de betekenis van kunstuitingen heen walsen.Alsof ze niet luisteren, geen gevoel hebben voor thema, slechts gevoerd lijken te worden door een ego-driven verlangen met hun stukje te scoren, voor zichzelf. Dus nooit gaat het over de symboliek, metaforen, indexale verwijzingen, of over de geslepen harmonieen, de mega complexe mise en scenes , de diep gelaagde emotionele acteeruitingen. Veel mensen zit dit inmiddels dwars, critici dienen daarom ook van repliek gediend te worden. We beginnen met een vergeten song. The Lee Shore van CSNY, This song of wonderful tenderness by Crosby, Stills, Nash and Young, this super connection band from the 70’s is a not reviewed and painfully forgotten song. It has wonderful harmonies and it drives the listener right into another world than the one he she or he is sitting in. It is filled with strong melancholy and senses. It comes in soft and tender, about simple natural things, easy tom forget, a sunset, a beach, some waves, about a story of the fishermen, about an island, somewhere not too far across the horizon, : There’s another island eight days’ run away from hereAnd it’s empty and free From here to VenezuelaThere’s nothing more to seeThan a hundred thousand islands flung like jewels upon the seaFor you and me Sunset smells of dinnerWomen are calling at me to end my talesBut perhaps I’ll see you the next quiet placeI furl my sails The song takes me, and hopefully you on a trip across a calm sea, a trip to a far away island where all is calm and quite. Where one can be by herself, and where all might be better than the western, busy industrial world. So an old song, about something which drifts off further and further from us …

A while ago, I was staring at an empty ocean somewhere in the southwestern Atlantic coast of Europe. Nothing but waves and endless water. Then, all of a sudden this popped up from the waves. And then it disappeared again…

On an another night so blue we have to stare at the pale moon to have at least the sense of some companion, I came to dream back about these whisky nights, strong whisky, good whisky, weak women, old whisky, mackerel whisky and I remind the Bob Dylan radio hours about this special drink, with our always better without water. So first listen to Laura Cantrell’s song The Whisky Makes You Sweeter, and then remind that a nice stiff drink is the perfect companion for a solitary evening of melancholy reminiscing about all the love there already was in your lives. One memory was about the ten years old Irish Whisky Bushmills Malt so sweet, it was once sipped from on a highway in Belgium on the way to Le Cap Griz Nez, shared with some French dry sausage. Then that memory speeded across a night of rock and roll with a slender babe on Laphroaigh. And now it rest on a bargain of a bottle of Ardbeg. This friendly Islay, rough and soft, is fabricated on some desolate coast on the Scottish Island, where on should stare at the grey seas and listen to something completely different, like the raggamuffin songs played on filmsets off hours by the great Gaffer Bert Hoogenes. And further, the illegal stuff from a century ago made me blast off and brand new plans came to visit my brain. Meanwhile there should be music too: So let’s share the Bob Dylan Whiskey Hour Radio moments: https://www.clashmusic.com/news/bob-dylans-whiskey-soaked-theme-time-radio-hour-return-is-a-joy All Together now!

Pablo van de Poel met zijn broer Luka van de Poel en Robin Piso op het scheurende Hammond orgel worden basically steeds beter en subtieler. Wat Pablo uit zijn gitaren tovert doet inmiddels veel van zijn voorbeelden verbleken: Hij haalt geweldige sounds uit bijzondere effectpedalen en speelt niet alleen erg melodisch en verhalend gitaar, maar soms ook heel teder, smekend, jankend en dan tegelijk heel ritmisch. Ook Robin en Luka zijn fenomenaal in hun muzikale kunnen, de Hammond solo’s van Robin doen John Lord op zijn graf swingen en de drumsolo die Luka uit zijn kleine drumkit met slechts 1 tom tovert, doet zijn bijnaam the Golden God rechtvaardigen. Ook de songs van DeWolff worden steeds volwassener en subtieler, melodischer. Tegenwoordig mogen we eerder met liefde terugdromen naar Steely Dan, Little Feat & Lowell George, the Band ( als de drummer zingt), dan aan eerder vaak genoemde Deep Purple, Steppenwolf, Led Zeppelin en Uriah Heep. Inmiddels lijken ook the Allman Brothers Band en the Marshall Tucker Band misschien wel inspiratiebronnen geweest voor Pablo en zijn posse. Vooral de dubbelsolo’s met hun mystery guest op gitaar doen denken aan de eerste platen van the Allman Brothers. En dat is alleen maar een compliment. Het concert in Covid tijd was fenomenaal & all together, maar toch is er iets dat me opviel: Dat waren de arrangementen van het Metropole orkest, die in vol ornaat, met percussie, vibrafoon en harp, waren ingezet. Met name in de eerste nummers leek het wel of het orkest alleen maar aanvulde, anders gezegd, partijen aanzette en meespeelde. En dat terwijl er juist in die rustiger nummers nog zoveel ruimte zat. Ruimte voor extra melodieën, extra arrangementen, die van deze songs nog veel meer een meeslepend verhaal zouden kunnen maken. Dat gebeurde helaas niet. De strijkers leken mee te strijken met de toetsen en/of gitaarpartijen. Wat later in de show werd het iets anders: Dan kreeg het orkest soms wat meer ruimte voor een symphonisch intermezzo. Maar wat nu juist zo bijzonder had kunnen zijn was als het orkest – en waarom ook niet in witte Nudie Suits …

Hoe noem je iemand of een organisatie, die zonder pardon of overleg lang overwogen en waardevolle culturele projecten stop zet, iemand die rancuneus is tegen vrijwel iedereen die kritiek op hem/haar uit, iemand die tegenstanders omzichtig monddood maakt, iemand die dreigt met strafmaatregelen, iemand die zich ondanks de grondwet inhoudelijk bemoeit met nagenoeg alles, iemand die mensen onder vage voorwendselen ontslaat of van een job of project afhaalt, iemand die publieke gelden naar eigen goeddunken vernietigt en op onnavolgbare manier herverdeelt, hoe noem je de bewindslieden die projecten zonder verdere uitleg afbreken of afwijzen, die zichzelf uitroepen als de organisatie die boven alle andere staat. Die discussie uit de weg gaat, die politieke tegenstand daardoor steeds opnieuw in een doofpot stopt. Die hun monoloog van een uurtje verkopen als ‘uitgebreid overleg met de sector’. Die als alleenheersers alle macht naar zich toetrekken, ook op gebieden die nu juist zouden moeten gedijen vanuit complexe diversiteit en het naast elkaar bestaan van compleet verschillende invalshoeken en gedachtengangen. Hoe noem je zo iets of iemand, die van een heel speelveld binnen korte tijd een autocratie maakt en die een angstcultuur weet te creeren. Het antwoord op al deze vragen zal voor velen onder u bekend zijn. Dan rest de vraag; over wie hebben we het hier?

Groene biomassa volksverlakkerij Dit artikel werd een tijdje geleden door Eddy Terstall op FB geplaatst. Ik kom er graag op terug omdat het essentieel is in deze tijd en een voorbeeld van vde slappe milieupolitiek door dit kabinet. Nuon, nu Vattenfall, heeft jaren geleden de centrale in Diemen, die toch pal naast woonwijk IJburg ligt, nog eens met twee extra centrales uitgebreid. Hoe ze dit zonder slag of stoot konden doen is mij een raadsel. De Nuon sloot ook de weg van Ijburg richting Muiden af, procedeerden tegen de gemeente en gooiden betonblokken ter afsluiting, waardoor de gemeente nu een ingewikkelde u- bocht in het wegennet moest aanleggen. De Nuon houdt zich totaal niet bezig met de mensen, het zal ze echt een zorg zijn. Er zijn Amerikaanse onderzoeken waaruit blijkt dat straling van energiecentrales, te dicht naast een woonwijk niet goed zijn voor de gezondheid. De Nuon in Diemen, gaat u er eens kijken, ze hebben zelfs hun prive jachthaven aangelegd, met een hek eromheen en grote jachten voor de managers. Dit artikel van RONALD PLASTERK laat goed zien wat er momenteel te gebeuren staat: “Wij besteden als land 11,4 miljard euro subsidie aan het ombouwen van kolencentrales naar centrales voor biomassa. Dat is gemiddeld 671 euro per persoon; dan tellen we alle zeventien miljoen inwoners mee; dus als u thuis met zijn vieren bent, betaalt u samen bijna drieduizend euro.Wat u daarvoor krijgt is het ombouwen van centrales waar op dit moment steenkolen (fossiele bomen) worden verstookt naar centrales waarin recent gekapte bomen worden verstookt. De doelstelling is het terugbrengen van de uitstoot van CO₂, maar iedereen begrijpt dat bij het verbranden van bomen net zo goed CO₂ wordt uitgestoten. Dat klinkt misschien al gek, bergen belastinggeld om de ene brandstof door de andere CO₂-uitstotende brandstof te vervangen, maar het is nog gekker. Uit gegevens van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland blijkt dat voor dezelfde energieopbrengst de CO₂-uitstoot groter is met biomassa dan met steenkool. De uitstoot neemt toe! Dat is logisch, want die steenkool heeft miljoenen jaren liggen drogen en interen, terwijl die bomen vol zitten met water …